De muren van mijn Ziel

 De muren van mijn Ziel

Er dwars doorheen raas ik,

door ontelbare muren.

Als een schaduw ontsnapt het aan mijn zicht,

in een moment waarin ik de confrontatie zocht.

Niet vertwijfeld ga ik verder,

drijvend op pure emoties, explosief aan kracht.

Daar, waar de schaduwmuur oplost in het niets,

lijkt een oneindige wereld zich te openen.

Een wereld vol muren,

hindernissen die zich uitstrekken,

in elke hoogte, in elke diepte.

Niet langer enkel schaduwkleuren,

maar een oneindig palet.

Tint na tint, elk met een schittering mooier dan de vorige.

Muren met verwrongen gezichten,

woorden van steen die tegen mij tekeergaan.

En toch, als een symfonie,

verschijnen gezichten van liefde en respect.

Een orkest van kleuren,

van diep drama tot intens geluk.

Ik raas niet meer voort,

maar geef me over aan dit nieuwe lied.

Het neemt een duikvlucht, samen met mijn diepste zelf.

Het licht vormt zich als vleugels om mij heen.

Vol leven verheft mijn wezen zich boven alles.

Dan zie ik de handen,

uitgestrekt vanuit de muren,

vastgeklemd om mijn hele wezen.

Waar ik dacht vrij te reizen,

zijn het de stenen die mij sturen.

Ik wil losbreken,

maar de gezichten van pijn staren mij aan.

Ze dreigen, ze stoppen mijn strijd.

Aan de andere kant, zoete ogen,

die met vreugde mijn kracht willen temperen.

Ik sta op het punt toe te geven,

te geloven dat dit mijn lot is,

dat van hogerhand bepaald wordt.

Maar dan hervind ik mijn razernij.

Met een oerkreet breek ik door de muren,

vernietig ik de handen die mij vasthielden.

Het licht vervliegt in het niets,

overal, en nergens.

In de rust die volgt,

begrijp ik eindelijk de les.

De muren bepaal ik zelf.

Mijn onwetendheid liet mij geloven

dat een hogere macht mij stuurde,

maar ik ben het licht,

en ik ben de schaduw.

Ik creëer de muren,

de pijn,

de liefde.

Geen grotere macht bepaalt mijn lot

dan mijn eigen hart.