In de Schoot van de Tijd

In de Schoot van de Tijd

Tijdloos moment, het neerdalen in de diepte.

Een kort moment van niet meer bewust verbonden zijn,

met alles om mij heen, dan de beperking die opgelegd is.

Straf noch zegen zijn gemoeid in deze nieuwe fase.

Natuurlijke orde die de stappen des levens draagt.

Bij het neerdalen in de diepte werd ik gedragen,

in de schoot van mijn moeder,

en later in de handen van mijn vader.

Het nieuwe aards bestaan

is wat eerder begon dan tijdens het openen van mijn ogen,

en het schreeuwen naar de wereld,

om later in stilte aanwezig te zijn.

Want geborgen, nog in de schoot van mijn moeder,

ervaar ik al de nieuwe aardse wereld om mij heen.

Geluiden zo zacht overal,

gewisseld door intense momenten,

kwamen tot mij met niet alleen een duisternis,

maar een geborgen licht, overal.

Niet alleen mijn eigen gevoel was het dat tot mij kwam,

maar vanuit mijn moeder die me droeg,

tot mijn vader die mij liefhad,

en iedereen dicht bij mij,

als ongeboren kind.

Was het alleen toen ik het leven mocht voortzetten,

met een geboorte die de wereld rijker maakte met een nieuw leven,

dat ik kon zien wat ik al die tijd had ervaren,

en anders zag met mijn geestelijke zicht.

Het opnieuw zien in het aardse leven,

en steeds meer vergeten, de oneindige wijsheid overal,

die een ieder diep in zich draagt.

Leerde ik de wereld kennen,

aanvaarde ik alle lessen als een gift,

bewust en onbewust,

omarmd met veel gelach,

evenals vele momenten van diepe treurnis.

Ik leer nog steeds, elke dag,

om de grootste illusie te leren zien,

mijzelf niet te binden aan de naam die mij is geschonken,

en de beperking in dit aardse bestaan,

wat een ieder als normaal heeft omarmd.

Is het niet de allergrootste les in het leven,

om juist ons ware zelf te ontdekken,

verder te zien dan het masker dat ons is geschonken,

toen we voor het eerst de wereld konden zien?