Verhaal: De tijd die ooit geweest is
De tijd die ooit geweest is
De tijd die ooit geweest is komt opeens in op. Als ik plots stop met wandelen. Ik kijk om me heen en weet even niet meer waar ik ben. Een mooi park ergens in een dorp. Ik draai me om en zie daar een bank staan waar ik nog versuft naartoe wandel. Alsof het een levend voorwerp is, kijk ik er eerst naar voordat ik eindelijk beslist toch te gaan zitten. Al zittend voel ik pas de moeheid in me komen. Niet van het wandelen alleen, want dat is altijd een moment waar ik naar uitkijk. Nee, het is dat ik me even een moment voor mezelf gunde. En op mijn tocht het toeliet om even nergens aan te denken, want doen we dat niet allemaal? Dat er een trein in vol vaart door ons rond raast. En met elke halte die hij even stopt. Oneindig haltes met oneindig gedachten die als personen plaatsnemen in de trein. Waarin er alleen maar mensen in stappen, maar nooit bij een halte de tocht doet stoppen. Nee, het gaat maar door, en met elke stop in de wildernis van denken is de gedachten dat de ruimte ooit vol moet zijn. Er geen gedachten kunnen komen om mee te gaan met deze reis. Maar met elke stop vergis ik me en is het alsof de grens in de ruimte die er hoort te zijn. Alleen door mij zelf wordt bepaald. Want ik zie muren die ruimtes maken, en ik zie deuren die open staan. En je uitnodigen om naar binnen te komen. Maar ik zie ook deuren die zonder mogelijkheid open kunnen. Waar wel mensen naar binnen willen, maar de sleutel zijn verloren. En waar ik muren in het stof ziet, als ik goed kijkt. Zie ik ook deuren die me niet opvielen dat die daar waren. Onder het stof alsof ze van antiek zijn. En uit een oud huis is gekomen. Maar als ik heel goed durft te kijken. Zijn er geen deuren te bekennen. Noch muren die ruimtes verdelen in deze oneindige trein. Met zijn onbekende reis die verder zijn vaart maakt door het onbekende. En als ik bijna begrijp wat ik ziet, komt de angst met het verdriet die me overweldigt. Waar ik plots in een lege coupe bent komen zonder te weten hoe ik daar bent gekomen. Net als die vreemde wandel die ik daarnet begon. In de coupe wil ik eruit, maar alles lijkt op slot. Ik kijk verschrikt om me heen, daarnet was ik toch in een park? Ik zat daar op een bank? En terwijl ik verder zit te denken over wat er nu gebeurd neem ik plaats op de bank in de coupe.
De tijd die ooit geweest is komt opeens in mij op, als ik al zittend naar buiten kijkt. Als een jongen man, midden in het leven. Probeer ik toch te genieten. Hoe vreemd alles even is. Landschappen schieten voorbij. Van dorpen tot steden razen op me af vooruit, maar verdwijnen weer naar achteren als de trein er voorbij raast. En even snel kan ik de mensen zien lopen, alsof ik even spiek in hun leven. Alleen slenterend als ik , of juist met zijn twee romantisch onderweg. Ook ruzie en geschil lijk ik soms te zien. De trein raast verder en van dorpen en steden komt het ook bij weilanden. Vol dierlijke leven alsof de koeien in de wei terugkijken. En mij eerder hebben ontdekt. Om even terug te spieken in mijn moment zie ik steeds meer ogen naar mij toe. Met een vreemd gevoel kijk ik om mij heen. Wat valt er te zien vraag ik me even af. Maar het moment dat ik de zin wilde afmaken zag ik al waar men naar keek. Omhoog in de coupe is een boekenkast, die oneindig hoog lijkt te zien. De deur van de coupe zit er als een schilderij er tussen verweven, maar die kan ik nog steeds niet open maken. Vol verbazing kijk ik naar de boeken in de kast, die naar het schijnt oneindig hoog schijnt te zijn. Wat is dit voor kast vraag ik me vol verbazing af. Terwijl ik boeken aanraakt in de kast. Sommige zijn nieuw, alsof je de inkt van het schrijven nog kan ruiken. Terwijl andere stok oud lijken te zijn. Alsof je een oude bijbel aanraakt en elke bladzijde kan breken als je er te ruw mee om gaat. Ook veel lege boeken kan ik vinden, als ongeschreven exemplaren zitten ze tussen de oude en nieuwe in. Geen titel en geen foto's worden er getoond als ik er een aantal pakt en voorzichtig opent. De nieuwsgierigheid overwint de angst en verwondering, die nog steeds volop aanwezig is in deze vreemde start van de dag. Dan pak ik een geschreven exemplaar vast en opent deze om te lezen. Een bekende geur geven de bladzijdes aan mij door. Het is geen antiek boek van toen, nee eerder van deze tijd. Zeg ik tegen mezelf als ik het opent om er even een stukje uit te lezen.
De tijd die ooit geweest is komt opeens in mij op, als ik de eerste bladzijdes leest. Het begint midden in een leven van een man. Dat is op zich niet vreemd aan een geschreven verhaal. Maar het is alsof ik mijn eigen leven leest? Vol verbazing blader ik door het boek en stop bij enkele bladzijdes met foto's. Zijn onbekende plaatjes verschijnen tot mij, een die uit mijn eigen leven. Net als het verhaal dit tot op de puntjes alles beschrijft. Momenten die ik alleen aan heb zitten denken en nooit heb gedeeld. Lees ik erin terug als gedichten. En de foto's die ik bekijk zijn momenten uit mijn leven. Die nooit door een foto toestel zijn gemaakt? Alsof mijn leven van toen getoond wordt in een bioscoop. En iemand spontaan willekeurig foto's er van maakt. Is dit een grap word ik voor de gek gehouden, schreeuw ik ontzet om mij heen. Terwijl ik het boek uit mijn handen laat vallen, die neerkletterend op de grond terechtkomt. En ik met alle macht de deur wil open rukken lukt dat niet. Maar wat ik voor een deur zag blijkt alleen een schilderij te zijn. De verf kleurt mijn handen en mijn kleding, en de deur vervaagt voor mijn ogen. Huilend stop ik met mijn verf handen door het haar. Alsof ik van mezelf een kunstwerk maakt, laat ik me weer vallend op de bank vallen. Hoe lang ik ben blijven zitten weet ik niet mee. Maar plots waren de tranen overwonnen en keek ik versuft om me heen. Het boek lag nog op de grond naast de deur die als een verlopen schilderij het vertrekt een beetje treurig ten toon stelde. Ik pakte het boek op en legde het terug in de kast. Met een zucht besloot ik andere boeken te bekijken. Wat kon ik anders doen op deze niet begrijpende plaats waar ik ben gestrand. Willekeurig pakte ik boek naar boek weet en las alles goed door. De verhalen en gedachten die waren beschreven tot op de kleinste letter. En niet mijn eigen woorden en gemijmer kon ik lezen. Nee, ook die van de andere Wat nooit tot mij besef is gekomen. Eerst verwarrend omdat de reacties anders waren dan wat men echt dacht. En dat was niet altijd negatief. Even vaak juist positief, werden als hoofdstukken beschreven. Wat ik terug las over vergeten tijden begreep ik dat wat ik zei en voelde, maar vaak van elkaar verschillend waren. Ben ik dan echt net als de ander? Lijken wij allemaal dan toch zoveel op elkaar. Dat wij ons hart zo vaak sluiten voor de ander? En of het nu de dankbaarheid en respect is die we daar in vast hielden. Of de angsten en de boosheid, dat maakt niet uit. Want wat ik terug leest in mijn eigen verhalen, en dat van de andere om mij heen, doen wij dit allemaal. Omdat blijkbaar het echt tonen van je liefde of boosheid tot zelfs soms ja haat automatisch wordt weg gestopt in ons zelf. Nooit beseft dat ik dat altijd heb gedaan. Dat dit een menselijk gedrag is geworden, om niet echt ons zelf te durven laten tonen. Dat angst en boosheid wordt weg gedrukt is ook zonde. Want die zijn er niet voor niets. Zijn juist kansen om over grenzen te kunnen gaan en door te groeien. In plaats van stil te blijven staan. Er hoeven geen oorlogen te komen om alleen ons zelf echt helemaal te laten zien Als er respect is zijn verschillen in zowel liefde als woede juist kansen om echt te kunnen groeien. In plaats van stil te blijven staan. Waarom begrijp ik dit nu pas komt het tot mij door, terwijl ik een paar hele oude boeken voor mij opent.
De tijd die ooit geweest is komt het verbaast tot mij op met het openen van een heel oud boek. Het is alsof ik een geschiedenisboek vast pakt van lang vervlogen tijden. Lees ik een aantal hoofdstukken die zich afwisselen tot verschillende personen en verschillende verhalen. De verhalen komen mij heel vaag voor. Denk ik even snel terwijl ik verder leest. Alle tijden komen aan bod die zijn geweest. Van toen er nog geen beschaving was op aarde, tot alle tijden daarna in onze opkomende mensheid. Terwijl ik vol verbazing zit te lezen, naar ongelooflijk bijzondere verhalen. Die op een vreemde manier gevoelens in mij los maken die ik niet kan plaatsen. Schrik ik plots op. Ik was toch alleen in de coupe dacht ik? Of in wat voor soort ruimte ik ook in bevond. Wie ben jij vraag ik met een schrik in mijn stem. Hij kijkt naar mij met een tevreden gezicht en begint met mij te praten.
"Deze reis heb je kunnen nemen omdat je het durfde, dat begon met het los durven laten met alle momenten van deze dag. Is deze dag niet net als je hele leven? Die momenten op momenten brengt in jouw bestaan. Mensen zien de momenten wel in hun leven, maar weinige begrijpen ze echt. Net als ze hun eigen hart niet begrijpen. Laat staan die van een ander. En hoe meer onverwerkte momenten er komen. Of moet ik zeggen kansen tot een hogere bewustwording. Worden al die momenten als een trein die niet te stoppen is in je eigen bestaan. En alleen maar stopt om meer momenten van het dagelijks leven mee te nemen. In deze verschrikkelijke vaart die nooit gestopt kan worden. Althans, dat is de illusie die we in leven willen laten om niet te durven kijken. We bouwen muren op om mensen buiten ons te kunnen laten. We maken deuren in die muren waar sommige door mogen, maar andere niet. Maar er zijn ook deuren tot ons zelf, maar we niet in kunnen komen omdat hij op slot komt. En dat ze op slot blijven doen we ook alleen maar zelf. Zonder dat we het zelf beseffen. Want ons eigen hart openen is het moeilijkste wat er is. Voor andere maar juist ook voor jezelf. Liefde is strijd en strijd is liefde zeg ik altijd. Maar begrijp je nu de intentie van deze schijnbaar simpel lijkende zin? De coupe waar je in zit tonen jouw eigen verhalen in boekvorm. Het leven vandaag, maar ook van lang vergeten tijden. Omdat wij als persoon meer zijn dan alleen dit stoffelijk bestaan. Want als je de oude boeken goekd bekijkt herken je niet alleen de verhalen. Maar ook de foto's waarop je zelf staat afgebeeld. Met alle mensen die op dat moment op je levenspad zijn geweest. Of er nog steeds zijn maar dan in een tijdere tijd. En muren en deuren bouwen is geen falen als mens. Dit is een proces die moet gebeuren, omdat je dan pas in staat bent of bewust te worden. Juist het opbouwen van muren en deuren in je bestaan. Geven je de kans om te beseffen dat die er niet zijn. Maar er is geen leegte, nee een enorme potentie waarin we ons zelf kunnen ontwikkelen. Met mogelijkheden die we ons nu niet bewust van kunnen zijn. De leerfase met muren en deuren maken van ons een grijs persoon. Maar omdat ze onderdeel zijn van onze ontwikkeling moeten ze er zijn. En door bewust te worden hiervan begint het juist met woede en pijn. Omdat we daar te veel van hebben die we nooit naar de ander of ons zelf vertellen. Nee we stoppen ze weg in ons hart, leven al leven. Naar ze zijn wel onderdeel van ons totaliteit. Dus die woede en die angst moet je nooit weg stoppen of willen vernietigen. Je moet ze omarmen en tot je nemen. Zodat je in al je emoties die het geeft je verder kan ontwikkelen. En de deur geen belemmering laat zien maar alleen een kans. Om meer kleur te kunnen zien in de reden van dit alles. Zodat je niet als een grijs persoon in een begrensde werkelijkheid leeft. Maar echt vrij bent en dan eigenlijk pas aan de reis kan beginnen. Die ons verder brengt naar wat wij nu ons niet voor kunnen stellen. Tot wij er aan toe zijn dat te willen".
De tijd die ooit geweest is komt nu echt aan tot mij. Ik begrijp nu waarom ik al die verhalen van toen me zo intresseerde. En mij ook zo bekend voor kwamen. Ook mijn levensverhalen van nu, de tijd en kansen die wij allemaal missen. Om niet volledig ons hart aanwezig te laten zijn. Zowel liefde als strijd een kans te durven geven in het leven. Zodat we nader tot elkaar kunnen komen. In deze stervende wereld met mensen die steeds meer bevreemd worden tot elkaar. Maar ook nader tot jezelf komen hoort erbij, want hoe bevreemd zijn we echt tot ons zelf geworden? Ik herinner me de tijden die waren geweest in dit leven en met liefde kijk ik er op terug. Hoe snel alles is gegaan in dit korte moment. En hoevaak heb ik niet laten zien hoeveel liefde ik ervaarde in de momenten met mijn gezin en vrienden die het er echt om doen. Maar hoe vaak heb ik ze nooit terug ontvangen van andere. Dat ik mijn mening en gedrag heb gevormd, terwijl dat anders had kunen zijn Omdat we alleen al ons hart niet tonen. Ons gezicht zoals we echt zijn, en is onszelf zijn niet een van de grootste uitdagingen in het bestaan? En angst op verlies van tijden die zo lang geleden lijken te zijn geweest? Is dat een reden om in ellende te blijven. Want hoeveel verhalen van toen van voor dit leven vertelt eigenlijk ons volledig verhaal? En hoeveel onbeschreven boeken zijn er die kansen kunnen geven in de morgen van vandaag? Los laten betekend niet dat je van iets afschijnd moet nemen. En het nooit meer tot je heb in dit bestaan. Nee los laten is vaak juist een kans om alles dieper te kunnen ervaren. Geen deuren en muren meer in je bestaan, waar er eigenlijk geen zijn. En als ik op wilt kijken naar de man die dit mooie verhaal heeft vertelt. Zie ik dat ik weer in het park zit op het bankje. Met de zon op me schijnend komt er alleen een glimlach op mijn gezicht. En een nog mooier gevoel in mijn hart. Ik hoor mensen mij roepen en sta op en kijk achter mij. Mijn Vrouw zwaait naar mij toe met mijn kinderen en hun partners. Waar ik achter hun iets kleins en vrolijk mijn nieuwe bijnaam hoort roepen. "OPA OPA kom je nog voetballen". Een opkomende traan laat ik eventjes gaan, tot ik vrolijk naar ze toe gaat en verder geniet van de dag. Met alleen nog die ene zin in mij opkomend. De tijd die ooit geweest is.....
worldofflove.wol@gmail.com
https://www.worldofflove.nl/
Reacties
Een reactie posten
Een reactie zou mooi zijn...