World of Love

   Ik kan het niet alleen (XXI) Als ik in mijn hart kijk weet ik dat ook ik in een tegenstelling leeft. Ik zie alles negatief in. En daarin kan je ook alle kanten op. Zie je het negatief in en blijf je daarin hangen. Of doorloop je deze reis en ga je er niet voor weg. Niets is zo angstig of heftig dan het bewust aanvaarden en doorlopen van je eigen duisternis. Hoe dit eruit ziet is nooit te zeggen, is voor elk persoon anders. Als persoon zijn we uniek, en hoewel we in uiterlijk op elkaar kunnen lijken. Zijn we toch allemaal iets anders, zelfs tweelingen. Of dat nu gedrag of het uiterlijk is of beide is ook weer gebonden aan oneindig bare variaties. En dat geld ook voor onze eigen angsten. Een ieder heeft een duisternis in zich. Je kan onverschillig er tegen over staan. In paniek ervoor vluchten en in die emotie je leven vorm geven op een negatieve manier is ook een eigen keuze. Net als het een keuze is er voor te gaan, deze reis op je te nemen. En in die strijd is er geen verlies of wi

Ik kan het niet alleen (XX) Net als het dagelijks leven is de term 'Wenning' en 'Gewoonten' een vast begrip. Ik herken dat bij mezelf, in mijn jeugd toen ik net op mezelf ging wonen, kon ik vanaf een balkon de vele molens van Kinderdijk bekijken. Ja, in het begin voel je een geluksvogel om, ondanks een eenvoudige flat, zo'n uitzicht te mogen hebben. Bedoel hoeveel mensen hebben een minder uitzicht. Maar hoe langer de tijd verstreek, toen ik daar woonde, hoe meer ik aan  alles gewend was. Het was voor mij normaal, een gewoonte, om door dat gebied te hardlopen. Maar dan wel op dagen dat het niet druk was.  Want ik bleef me verbazen dat van China tot America, en natuurlijk heel Europa, naar de Molens ging kijken. Pret en plezier spiegelde overal van af. Het is menselijk om de waarde van je eigen omgeving te vergeten. Maar wel te genieten van zover mogelijk van je huis. Waarin ik nu achteraf dezelfde blik bij andere herkent als die van mij zelf. Waarom ik van zover komt

  Ik kan het niet alleen (XIX) Tegenstellingen zijn een alledaags begrip in een mensenleven. De aard van het mens zijn is in die zin een en al tegenstelling. Toen ik de reis ging ondernemen heb ik al veel vrienden leren kennen, allemaal anders. En allemaal met een eigen kijk op het bestaan. Waarin de weg waar je voor kiest je bestemming bepaald. En de bestemming is niet een lot wat je tegen zal komen. Een vast besloten uitkomst wat al van te voren bepaald is. Nee bestemmingen die je denkt te overkomen in je leven, ten goede of te slechte. Is niet een vast pad wat gewoon zal overkomen en je geen invloed op heb.  Het pad wat je bewandeld in je leven is een vast pad dat klopt. Maar wat we amper weten is dat er verschillende paden zijn. De keuze om een ander te nemen zal nooit bewust genomen worden. Slecht in extreme gebeurtenissen, waarin je wel dit inzicht tot je krijgt. Geef je de kans om een eigen richting te kiezen. Want de meeste mensen lopen hun levensweg niet omdat zij daar zelf vo

Ik kan het niet alleen (XVIII) Soms is het belangrijk naar je emoties te luisteren. En soms is het belangrijk om naar je vrienden te luisteren. En wellicht spreken je emoties samen met je vrienden. Je hart laten spreken is altijd op zijn tijd belangrijk om geen emotionele of rationele verstoppingen te creëren. En in dat traject wat je doormaakt, of het nu heel luchtig is of zwaar beladen, kan je tot toevallige situaties komen. Die direct op dat moment van waarde blijken te zijn. En meestal ervaar je pas de waarde achteraf als de storm van emoties de stilte heeft bereikt. En soms even niet in stormen van gevoelens leven, zweven van situatie naar situatie. Wordt vaak vergeten, maar is en blijft ook iets wat je niet moet vergeten. Juist als je op een kruispunt van het leven bent beland waarin alles tegelijk komt, maar je toch een richting, een keuze, moet nemen. Op dit moment, na alles wat ik meegemaakt heb. Ben ik stil maar keer ik niet in mezelf terug. Nee, ik stel me open voor mijn vri

         Ik kan het niet alleen (XVII) Als ik verder loop tijdens mijn reis bekijk ik de wereld. Het is en blijft een wonder, de wereld waar we op mogen bestaan. Ik ben toch niet de enige die zo denkt, vraag ik me soms af. Maar dan herinner ik me weer de korte berichten op het journaal. Of een kop in een krant, van mensen die ook de waarde zien van de wereld waar we op mogen leven. Hoe kostbaar het is en hoe makkelijk omkeerbaar de vernietiging is van alles. En als we dan op de klok van het leven bekijken zien we dat het bijna niet meer te vermijden is.  De waardering die je voor deze wereld voelt, de schoonheid ervaart. Moet ook naar binnen gericht worden, tot jezelf. Want het uiterlijke is direct verbonden met het innerlijke. Net zoals het bekende gezegde dat het kleinste der kleinste overeen komt met het grootste der grootste. Oftewel Marco kosmos versus microkosmos. Een hoop overtuigingen zijn dan ook biologisch en/of natuurkundig in te delen. Maar worden heden tegen da

  Ik kan het niet alleen (XVI) Moed is een nuttige emotie die vaak ontbreekt. Omdat er niet aan gedacht wordt of dat men te veel in angst zit. En met geluk overwin je de angst, alleen of met iemand. Want waar ooit op een moment moed voor nodig is, gebruik het! En zie nooit in dat een situatie kansloos is. Want oplossingen zijn er altijd. Maar niet altijd in de vorm zoals je het voor ogen heb. Want vaak komen oplossingen uit een andere hoek die je totaal niet verwacht. Met een uitkomst waar je niet aan heb gedacht. Maar dan is moed juist nodig. Hoeveel angst er ook is, en hoe erg je idee ook is dat je nooit kan slagen.  Zodra je de kracht van moed gebruikt komt je verder, al zijn het maar kleine stapjes beter dan dat je vast blijft zitten. Vast zitten op een moment van je leven is hetzelfde als stilstaan. Niet dat je letterlijk stil staat, maar spreekwoordelijk in cirkels blijft lopen zonder dat je echt vooruit komt. Zonder dat je dus positieve verandering kan vormen in je leven. En dit

           Ik kan het niet alleen (XV) “Er was even niemand om mij, op mijn reis. Had ik even nodig, ik lag onder de bladeren van het leven in rust. Niet met angst of twijfel. Ook niet met verdriet of wanhoop. Ik liep niet blind en daarom verdwaald. Nee ik was in mijn geluk, even in alle rust. Mijn leven kent veel groei, in zowel mij als persoon als mijn ouders. Zelfs van generaties terug. Natuurlijk weet ik van het leed bij ons alle, op deze steeds onleefbare planeet. En natuurlijk heb ik ook kennis van de geschiedenis, en herken ik alle gevechten die ooit waren. Die heden nog steeds bezig zijn. Maar dan met andere leiders en andere talen. Uiteindelijk is alles het zelfde als toen. Dit durven aanzien zal een besef geven. Dat we ons leven dachten te kunnen zien, en we zelf beslissingen nemen. Wat nog een illusie is voor vele.  En natuurlijk herken ik deze illusie van de bubbel waar we in zitten, met zijn alle.  Het ontdekken van je diepste ik begint altijd aan de donkere