World of Love

  Ik kan het niet alleen (XXIII) De komende zon uit het raam wil me weer meenemen uit deze tijd en ruimte. Ik kijk nog even achter me, en natuurlijk zie ik veel meer. Ik zag het al toen ik 1 jaar was en waarom ik dat bewust kon waarnemen weet ik nog steeds niet. Maar wat weten we nu echt wat kinderen die net ter wereld komen bewust waarnemen. Ik denk meer dan we beseffen. Ja huilen, eten en slapen. Om weer te gaan huilen omdat er gegeten moet worden, of verschoond. Maar dat is het over levens mechanisme waar me mee geboren worden. En gelukkig dat we dit hebben in onze natuurlijke houding. Maar wat we echt daarnaast waarnemen? Als pas geboren kind is dat meer dan we beseffen. Wie kent de verhalen dat kinderen tot hun 7e levensjaar volledig open zijn voor wat buiten ons gezichtveld leeft? Waarna het vanaf de 7e steeds minder bewust zal worden, omdat hetzelfde levens mechanisme gaat werken. Wat je wilt laten ontwikkelen op deze aarde als een gezond en sterk persoon, En vaak op latere leef

  Ik kan het niet alleen (XXII) Niet alles is een strijd, want het klopt er zijn tegenstrijdigheden die we apart zien. En daardoor in kampen tegen elkaar blijven strijden. Want ik had het al over een ontelbare variaties die er zijn. En of dat nu in de manier is hoe we in het leven staan, of er naar kijken. Ons gedrag en daarmee ons wisselde houding naar andere en ons zelf. Niet alles is een strijd omdat je of de balans al heb gevonden of het gewoon goed is. Bijvoorbeeld innerlijke kracht. De weg naar rijkdom en succes, buiten beschouwing of dit materieel of geestelijk moet worden beschouwd (of beide), wordt vaak (commercieel) gewezen naar andere. Dat je andere moet volgen om de leer te mogen ontvangen. Of dat je het gewoon elke dag naar de kosmos moet roepen. En dat die kosmos het wel vanzelf aan je geeft.  Wijsheid en kracht zit in elk van ons. Sterker nog het is gekoppeld aan ons als persoon. En dat dit bij de meeste nog slapend is, is niet erg. Daarvoor bestaan we ook, om te ontwikk

   Ik kan het niet alleen (XXI) Als ik in mijn hart kijk weet ik dat ook ik in een tegenstelling leeft. Ik zie alles negatief in. En daarin kan je ook alle kanten op. Zie je het negatief in en blijf je daarin hangen. Of doorloop je deze reis en ga je er niet voor weg. Niets is zo angstig of heftig dan het bewust aanvaarden en doorlopen van je eigen duisternis. Hoe dit eruit ziet is nooit te zeggen, is voor elk persoon anders. Als persoon zijn we uniek, en hoewel we in uiterlijk op elkaar kunnen lijken. Zijn we toch allemaal iets anders, zelfs tweelingen. Of dat nu gedrag of het uiterlijk is of beide is ook weer gebonden aan oneindig bare variaties. En dat geld ook voor onze eigen angsten. Een ieder heeft een duisternis in zich. Je kan onverschillig er tegen over staan. In paniek ervoor vluchten en in die emotie je leven vorm geven op een negatieve manier is ook een eigen keuze. Net als het een keuze is er voor te gaan, deze reis op je te nemen. En in die strijd is er geen verlies of wi

Ik kan het niet alleen (XX) Net als het dagelijks leven is de term 'Wenning' en 'Gewoonten' een vast begrip. Ik herken dat bij mezelf, in mijn jeugd toen ik net op mezelf ging wonen, kon ik vanaf een balkon de vele molens van Kinderdijk bekijken. Ja, in het begin voel je een geluksvogel om, ondanks een eenvoudige flat, zo'n uitzicht te mogen hebben. Bedoel hoeveel mensen hebben een minder uitzicht. Maar hoe langer de tijd verstreek, toen ik daar woonde, hoe meer ik aan  alles gewend was. Het was voor mij normaal, een gewoonte, om door dat gebied te hardlopen. Maar dan wel op dagen dat het niet druk was.  Want ik bleef me verbazen dat van China tot America, en natuurlijk heel Europa, naar de Molens ging kijken. Pret en plezier spiegelde overal van af. Het is menselijk om de waarde van je eigen omgeving te vergeten. Maar wel te genieten van zover mogelijk van je huis. Waarin ik nu achteraf dezelfde blik bij andere herkent als die van mij zelf. Waarom ik van zover komt

  Ik kan het niet alleen (XIX) Tegenstellingen zijn een alledaags begrip in een mensenleven. De aard van het mens zijn is in die zin een en al tegenstelling. Toen ik de reis ging ondernemen heb ik al veel vrienden leren kennen, allemaal anders. En allemaal met een eigen kijk op het bestaan. Waarin de weg waar je voor kiest je bestemming bepaald. En de bestemming is niet een lot wat je tegen zal komen. Een vast besloten uitkomst wat al van te voren bepaald is. Nee bestemmingen die je denkt te overkomen in je leven, ten goede of te slechte. Is niet een vast pad wat gewoon zal overkomen en je geen invloed op heb.  Het pad wat je bewandeld in je leven is een vast pad dat klopt. Maar wat we amper weten is dat er verschillende paden zijn. De keuze om een ander te nemen zal nooit bewust genomen worden. Slecht in extreme gebeurtenissen, waarin je wel dit inzicht tot je krijgt. Geef je de kans om een eigen richting te kiezen. Want de meeste mensen lopen hun levensweg niet omdat zij daar zelf vo

Ik kan het niet alleen (XVIII) Soms is het belangrijk naar je emoties te luisteren. En soms is het belangrijk om naar je vrienden te luisteren. En wellicht spreken je emoties samen met je vrienden. Je hart laten spreken is altijd op zijn tijd belangrijk om geen emotionele of rationele verstoppingen te creëren. En in dat traject wat je doormaakt, of het nu heel luchtig is of zwaar beladen, kan je tot toevallige situaties komen. Die direct op dat moment van waarde blijken te zijn. En meestal ervaar je pas de waarde achteraf als de storm van emoties de stilte heeft bereikt. En soms even niet in stormen van gevoelens leven, zweven van situatie naar situatie. Wordt vaak vergeten, maar is en blijft ook iets wat je niet moet vergeten. Juist als je op een kruispunt van het leven bent beland waarin alles tegelijk komt, maar je toch een richting, een keuze, moet nemen. Op dit moment, na alles wat ik meegemaakt heb. Ben ik stil maar keer ik niet in mezelf terug. Nee, ik stel me open voor mijn vri

         Ik kan het niet alleen (XVII) Als ik verder loop tijdens mijn reis bekijk ik de wereld. Het is en blijft een wonder, de wereld waar we op mogen bestaan. Ik ben toch niet de enige die zo denkt, vraag ik me soms af. Maar dan herinner ik me weer de korte berichten op het journaal. Of een kop in een krant, van mensen die ook de waarde zien van de wereld waar we op mogen leven. Hoe kostbaar het is en hoe makkelijk omkeerbaar de vernietiging is van alles. En als we dan op de klok van het leven bekijken zien we dat het bijna niet meer te vermijden is.  De waardering die je voor deze wereld voelt, de schoonheid ervaart. Moet ook naar binnen gericht worden, tot jezelf. Want het uiterlijke is direct verbonden met het innerlijke. Net zoals het bekende gezegde dat het kleinste der kleinste overeen komt met het grootste der grootste. Oftewel Marco kosmos versus microkosmos. Een hoop overtuigingen zijn dan ook biologisch en/of natuurkundig in te delen. Maar worden heden tegen da