Verhaal: De tijd die ooit geweest is
De tijd die ooit geweest is De tijd die ooit geweest is komt opeens in op. Als ik plots stop met wandelen. Ik kijk om me heen en weet even niet meer waar ik ben. Een mooi park ergens in een dorp. Ik draai me om en zie daar een bank staan waar ik nog versuft naartoe wandel. Alsof het een levend voorwerp is, kijk ik er eerst naar voordat ik eindelijk beslist toch te gaan zitten. Al zittend voel ik pas de moeheid in me komen. Niet van het wandelen alleen, want dat is altijd een moment waar ik naar uitkijk. Nee, het is dat ik me even een moment voor mezelf gunde. En op mijn tocht het toeliet om even nergens aan te denken, want doen we dat niet allemaal? Dat er een trein in vol vaart door ons rond raast. En met elke halte die hij even stopt. Oneindig haltes met oneindig gedachten die als personen plaatsnemen in de trein. Waarin er alleen maar mensen in stappen, maar nooit bij een halte de tocht doet stoppen. Nee, het gaat maar door, en met elke stop in de wildernis van denken is de ge...