Om nooit te vergeten
Om nooit te vergeten
Voor mij is het lang geleden, maar toch blijft het levendig in mijn hart: een vriendschap ontstond. Twee eenzamen, zoekend in de mist naar een pad. Om te zien, om de nieuwe wereld om ons heen te begrijpen. Voor een ieder vertelde die wereld een ander verhaal, geschreven door het lot, waar toevalligheden samenvloeien. In die strijd om gezien te worden, om de eenzaamheid te verdrijven die ons al vanaf onze kindertijd vergezelde, vonden we geen zege door strijd, maar door acceptatie. Niet door gevechten, maar door elkaar eenvoudig als vrienden te omarmen, als verloren broers die elkaar eindelijk vonden.
Voor mij is het lang geleden, maar de herinneringen zijn als een fotoalbum in mijn hart gebonden: verhalen voor stille emoties. Het zijn die momenten van vreugde, ontstaan uit de eenvoudigste gebaren, die het meest kostbaar zijn. We droomden van voetbalcarrières, speelden alsof we professionals waren. Zelfs de bekende paden door ons dorp voelden nieuw, gevuld met plezier dat de mist uit ons hart verdreef. In het gelach van kinderen vonden we ons eigen avontuur.
Voor mij is het lang geleden, maar de herinneringen blijven levendig in mijn hart. De eerste tekenen van volwassenheid, van een prille baard tot het ontdekken van de echte wereld als jonge mannen. Soms onzeker, soms met een verborgen traan, maar altijd gedragen door vriendschap en plezier.
Voor mij is het lang geleden, maar de herinneringen blijven levendig in mijn hart. De nachten van dansen en zingen, van feesten die de stormen van het leven deden vergeten. Niet alleen momenten van lachen, maar ook van groei, van het vormen van ons eigen bestaan. Het is juist dat gelach en die dwaasheid van het moment die ons pad compleet maakten.
Voor mij is het lang geleden, maar de herinneringen blijven levendig in mijn hart. Het vinden van liefde, het stichten van een gezin. Een volgend gevecht van het hart, het laten zien wie je echt bent. Dat is de kracht van elke vriendschap, met een broer of je toekomstige vrouw, een universele kracht. Het was juist het tonen van onze zwaktes en tranen die ons verbond, om de mist van het verleden te verdrijven en ons eigen potentieel te omarmen.
Voor mij is het lang geleden, maar de herinneringen blijven levendig in mijn hart. Na momenten van stilte vonden we elkaar opnieuw als broeders, delend in nieuwe verhalen met een hart vol plezier. Terugdenkend aan die tijd die we hebben beleefd, realiseer ik me hoe bijzonder jouw moeder was. Een avonturenboek kan worden geschreven, gevuld met spannende hoofdstukken en humor. Van stoeien als krijgers tot thee drinken, ze was altijd aanwezig. Met het groeien van onze vriendschap groeide ook de band met je ouders. Het heeft mij geholpen te vormen zoals ik nu ben, net zoals we samen de mist in het begin van ons leven overwonnen. Door deze vriendschap voor het leven, een hemels geschenk.
Voor mij niet lang geleden, nog helemaal in het hart. Wat samen komt met de tranen uit mijn ziel, het opkomend besef. Je moeder, het aardse leven losgelaten. Veel te snel om het te bevatten. Je bent teruggekeerd naar het licht van God, maar in mijn hart voel ik nieuwe dieptes van mijn emoties, met nooit eerder getoonde verhalen, een ervaring in het ontdekken van mijn eigen ziel. Soms lach ik, soms huil ik, want het leven vertelt zo ons verhaal. In alle woorden die ik deel, met ook juist de stilte om ons heen. Sterkte met deze dagen, je bent niet alleen. En je Moeder, dank je wel voor alles, alle mooie hoofdstukken die er gevormd zijn in het bestaan. Tot ziens in de eeuwigheid, terug naar huis maar om nooit te vergeten.
https://www.youtube.com/@w.o.l.1332
Reacties
Een reactie posten
Een reactie zou mooi zijn...