World of Love

  Grensloze Verbondenheid Opkijkend omhoog is de tijd mij verloren gegaan. Ik snik nog na, krampachtig, als ik zo verloren sta. Waarom ben ik hier? Dat is mijn grote vraag. Vervlogen momenten vallen nog met de laatste tranen omlaag. Wetend waarom ik hier sta, te wachten in een eeuwigheid, waar langzaam de seconden voorbijglijden in een tijdloos besef. De laatste treden van mijn tocht zijn bereikt, met voor mij een grote deur. Zomaar verschenen in mijn zicht, was het een dieper weten, wat het volgende moment zal zijn, als ik de kracht weet te vinden. En als mijn hand eindelijk op de deurknop rust, kijk ik nog even achterom naar mijn oude bestaan. Een wereld vol vreemden, ieder zijn eigen weg te gaan, leven overal, maar hoe vaak niet gezien door een ander. Alsof ik als een schim was verscholen, ik er niet aan deed. Was het zo plots tot mij gekomen, een stralend persoon. Een wonderlijk leven, met gelijk al die verbondenheid. De vonk die ons tot elkaar bracht, werd...

 De Groeven van Tijd Mijn handen graven Mijn handen graven in de diepte van de aarde, de groeven van elke laag vermengen zich met die van mij. Als het harde werken mijn lichaam roept, geef ik gehoor aan het steeds luider kloppen van mijn hart. Rust vindt me in het witte landschap, met zijn koude overal. Ik kijk dieper in het nog net niet bevroren water, raak voorzichtig mijn gezicht aan. De groeven van mijn hand herkennen zich in de lijnen van mijn gezicht. De verhalen van de tijd In de weerspiegeling van het water drijven, hoog boven mij, de wolken. Samen met een ijzige oude wind fluisteren ze onhoorbaar stille verhalen, verhalen van een verloren tijd. Ouderdom, ingeslagen in mijn lichaam, draagt verhalenwijzers met zich mee. Verhalen vol onbenutte dagen, verspilde momenten, verstrooide ogenblikken overal. Maar in deze rustgevende pauze zie ik niet alleen het verborgen leed. Net zoals de wolken in stilte vertellen, zie ik ook mijn onbezonnen uren, ontelbare vrije momenten. Een ong...

De Dans van de Seizoenen Bitterzoete koude overal Door merg en been, zonder genade, Een welkom van een nieuwe tijd, Een nieuwe omwenteling geboren. Maar als ik stop, Tijdens mijn tocht, De drukte van de dag even laat gaan, Tasten mijn handen in de lucht, Alsof ze meedansen in een voorstelling Van opkomende sneeuwvlokken, Al dwarrelend omlaag. Terwijl mijn handen speels de koude omarmen, Is het mijn blik die, bevroren, staart. Het komt, denk ik, spontaan— De dag van vandaag Of met de morgenzon. Het is net als de omwentelingen van de natuur, Met nu opkomende kou. Is niet het denken bevroren, Net als de grond waar ik op loop. Een verhelderd besef laat zich tonen, Verfrissend, alsof het net uit een ijsbad komt. Het zal komen—de dood. En als ik ooit de wereld zal verlaten, Zal ik het nog meemaken? De koude overal. Is er nog een veranderd landschap, Met een opkomend leven, Een warmte die zich weer een beetje laat zien, Tot het een zomers spektakel wordt— Een oneindig feest, Met soms een verv...

Het Levenskunstwerk dat ik Creëer Ik raakte mezelf aan, intens en zelfbewust. Tintelingen als een warm gevoel, als ontelbare lichten, vliegend om mij heen. Met ontelbare kleuren, dwars door alles heen. En elke kleur, als een perfecte wereld, vliegt overal. En daar waar chaos lijkt te zijn, is reden en balans, een dieper weten. En als ik mezelf aanraak, en al het fantastische wil bekijken, wat mijn leven mij al heeft gegeven, is er nog steeds de tinteling. Overal om mij heen, tot diep in mijn hart. Maar niet meer de warmte. Een kleurenpracht, veranderd in een kleurloze vorm. En als ik even niet wil denken, elk begrip uit mijn verstand wil bannen, helpt het verstoppen in de illusie niet meer. Omdat ik het al heb gezien: de stille leegte, in de diepte van mijn eigen ik. Zelfherkenning. Elke richting heeft een doel. Elke leegte is een kans, te vullen met bouwstenen, die anderen ons hebben gegeven, om ons te vormen naar hun beeld. De stevigheid die getoond wordt, is ...

  De Reis van Bewustzijn: Liefde, Leven en Transformatie Je kent het vast wel, de verhalen over geestelijke begeleiders. Je hebt er één, en dat is het hoofd. Die is uniek aan jou gekoppeld. Daarnaast heb je nog, zal ik maar zeggen, nevenbegeleiders die niet vast aan je verbonden zijn, maar die een bepaalde band met je hebben. Dit kan een band vanuit dit leven zijn, of een vorig leven. Vaak lopen verhaallijnen synchroon door tussen twee levens die qua tijd elkaar opvolgen. Een tijd ertussen is ook mogelijk, omdat ruimte en tijd geen vast punt zijn. Ze hebben geen vaste definitie waar wij vanuit kunnen gaan. Hoewel er wel wiskundige modellen en leerbegrippen zijn die hiervan getuigen. Het vaste uitgangspunt heeft als anker het bewustzijn dat op dit moment gelend is voor de grote massa. Wat de massa als waarheid omarmt, is op dat moment ook de waarheid. Individuele mensen die buiten het kader denken en waarnemen, zijn in twee groepen te categoriseren: de mensen die in een ...

De weg naar stilte Langzame treden vooruit Is het telkens een te vlug leven In een te snelle wereld Overal om mij heen Heeft de stilte nu zijn intrede gedaan Wandelend vooruit Bewust van elke stap Luister ik nog even aandachtig Naar het langzaam dimmend geluid Donkerbruine tot rode bladeren Vallen op de grond Waar ik knisperend op loop Is het wat ik alleen nog horen kan In een landschap dat zich langzaam verandert Vol van leven zoals het was Naar de komende koude overal Stap voor stap ken ik de route Op een weg die ik in dit leven nimmer heb bewandeld Tot ik opeens aan het einde van de route ben gekomen En verward nog naar achteren kijk Terug naar de vallende bladeren De laatste tonen van de natuur Die ik nu eigenlijk opeens mis Maar ondanks de opbloeiende romantiek En het omarmen van de gouden glans Waar mijn levensweg zich eindelijk naar gevormd heeft Ben ik net als dat vallende blad Een dank aan het volle snelle leven Dat nu overal als dank in mijn hart glanst Is het ook...

Ontmoeting in stilte Heel voorzichtig haal ik het te voorschijn, de opkomende maan verlicht de nog donkere hoekjes in de kamer. Elk moment geeft de verlichting zijn aanwezigheid, met de drukte van iedereen die komt. Maar nu nog even niet, en in de nog aanwezige stilte hoor ik alleen mijn adem ruisen door de kamer. Stil genietend, alsof ik op een zomerdag aan de zee geniet. Maar nu, in het nog donkere vertrek, zo heel alleen. Ik open mijn handen, om ondanks mijn opkomende dagdromen het toch te kunnen zien. Want al die tijd draag ik het bij mij. En als ik het weer zie, dansen tranen en een glimlach in mij. Alsof op de mooiste klanken een ritme ontstaat, dat even overal nagalmt. Als ik kijk naar wat ik vasthoud, een klein kistje, zo mooi, open ik het heel even, voor mij alleen. Mijn blik ontmoet alles wat het herbergt: liefde. Wat verloren was in de tijd, wat is: een onsterfelijke liefde van het moment. Al mijn dromen die ik nog heb, maar ook die ik al zo lang heb losgelaten. ...

  Milieuproblemen van Nu: Hoe Veranderingen Onze Wereld Beïnvloeden Als er één onderwerp is dat tegenwoordig volop besproken wordt, dan is het wel het milieu en de zichtbare veranderingen die zich afspelen. De natuur is geen vast gegeven; net als ons menselijk gedrag is ze voortdurend in beweging. Soms zijn de veranderingen zo groot dat ze invloed hebben op ons dagelijks leven en functioneren. Waar men mensen eerder al snel als "wappie" of "complotdenker" bestempelde, ontstaat er nu een steeds bredere groep die deze zorgen serieus neemt. Dit betekent dat het moeilijker wordt om deze kwesties te negeren of af te doen als onzin. Achter de schermen worden alle scenario's bekeken, of ze nu wel of niet openbaar worden gemaakt. Degenen die te dichtbij bepaalde zaken komen, worden soms makkelijk in een hoek gezet met een stempel, waardoor hun ideeën minder aandacht krijgen. Toch gaat de wereld zo snel dat deze veranderingen niet langer te verdoezelen zijn...

Een nieuwe dag tegemoet. Schemerlicht verkleurt de kleine kamer waar ik me in bevind, met een deken van stilte, geweven met onzichtbare draden van veiligheid, zo heel alleen. Maar in een donker hoekje, starend door het ene raam, zijn het de fonkelende sterren overal — een eindeloze pracht — die mij stiller doen worden, in een eindeloos kijken. Welke gevoelens ontlokt, als ik zachtjes mijn handen open, en oneindige sterrenpracht zie opbloeien uit de palmen van mijn hand? Net als die vele sterren die dansen ver boven mij in de lucht, is het net alsof ik de kosmos even dragen mag. Starend in de verte, draag ik niet de oneindigheid van al het wonder, maar iets heel kleins: mijn eigen hart in mijn handen. En als de schemering meer van zich laat zien, het licht de kamer verder binnentreedt waar ik even alleen verbleef, komt met het opkomende licht, samen met een mystiek geluid — heel zachtjes, bijna niet te horen, maar steeds krachtiger wordend — en in extase gevonden, door het w...

  Is Sociale Media de Schuldige? Een Economisch Perspectief op Menselijk Gedrag Je hoort het vaak: sociale media zorgt ervoor dat mensen steeds meer afstand van elkaar nemen. Maar klopt dat wel? STELLING Mijn stelling is juist dat het niet de sociale media zelf is die ons vervreemdt, maar dat het menselijke gedrag—onze natuurlijke neiging om ons soms terug te trekken of af te zonderen—de basis vormt voor deze ontwikkeling. Sociale media is eerder ontstaan als antwoord op dit gedrag dan als de veroorzaker ervan. En bedrijven spelen hier slim op in, door economische kansen te benutten die ontstaan uit dit menselijke ‘vluchtgedrag.’ De Menselijke Aard: Egocentrisme en Afzondering Als we naar onszelf kijken, zien we dat mensen vaak geneigd zijn om zich, bewust of onbewust, af te zonderen. Dit kan uit een verlangen naar rust, zelfbescherming, of simpelweg omdat we soms liever een afstand bewaren. Dit gedrag, dat je zou kunnen omschrijven als een vorm van egocentrisme (gerichth...