World of Love

  De reis terug naar mijn hart Het spijt mij diep, Als een blinde zwerver heb ik gedwaald, Op zoek naar zekerheid die slechts een schijn was. Na al die jaren, het besef stroomt koud door me heen, Het ontluikt als een openbaring, in stilte en ruimte. Was ik verloren in de kronkels van het leven? Of was ik blind voor de waarheid die in de schaduw lag, Onderweg in een wereld die zich aan me onttrok? Bleef ik trouw aan mijn innerlijke wezen, Of veranderde ik om te voldoen aan de verwachtingen van anderen? Eerst mijn ouders, die me omarmden bij mijn eerste adem, En daarna, iedereen om me heen—vrienden, vijanden, onbekenden— Allen een en hetzelfde deel van mijn bestaan. Waarom liet ik dit gebeuren? Waarom leidde mijn reis me zo ver van mijn eigen hart? Ik dacht het leven helder te kunnen horen, Maar was ik werkelijk doof voor de stem van mijn ziel? Of wilde ik de waarheid van mijn eigen hart niet onder ogen zien? Het spijt me zo diep. Neem me weer mee op deze lange rei

  Onze reis Druppels vallen, gestaag hun weg naar beneden, Ik volg hun stille bedevaart met starende ogen, Als pelgrims komen ze, één voor één, Mijn blik verweven met hun zwerftocht naar het onbekende. Meegevoerd in hun stroming, haastig omarmd, Word ik meegenomen naar diepte, waar grond verdwijnt, De zekerheid onder mijn voeten vervaagt, En ik laat los, gedachten ver van de vertrouwde haven. Was ik ooit sterk, zelfverzekerd in het leven? Of was ik slechts een stenen beeld, gevangen in muren, Een illusie voor de wereld, maar niet voor mijn eigen hart, Dat fluisterde, maar nooit echt sprak, verborgen in de schaduw. Hoe hoog die muren ook werden gebouwd, Onmetelijke afstanden gecreëerd tussen mij en de ander, Maar uiteindelijk slechts voor mezelf, Want je ware zelf laat zich nooit verloochenen. Of het nu met de dood komt, of op een te late dag, Je zult jezelf nooit echt verliezen, En nu, midden in het leven, Neem ik die onvermijdelijke reis. Durf ik mezelf te zie

  Even... Hou me vast, zonder woorden,   zoals een dichter die fluistert tot mijn hart.   Verstrengeld, als twee bomen diep in de aarde,   waar het licht, in stilte, wordt herboren. In dit onsterfelijke moment,   laten we de tijd even stilzetten.   Geen verwachtingen,   alleen onze blik, gericht op dezelfde horizon.   Vrijheid kiezen, al is het een korte droom   van tijden die allang vervlogen zijn. Wanneer ons denken zwijgt,   omarmen we een nieuwe verbintenis,   vergeten emoties ontwaken,   magische vleugels op een reis   die niet ver reikt, maar diep,   tot in het hart dat we eindelijk verstaan. Het licht, ooit verborgen achter de duisternis,   geeft geboorte aan ongekende vreugde,   terwijl de sluiers vallen   van het zelf dat we dachten te zijn. Dus hou me vast,   denk niet aan de pijn van vroeger,   het verlies van vandaag,   de eeuwige strijd.   Onze ogen gericht op een muur,   een illusie die we zelf hebben gebouwd. Hou me vast, en ga met me mee,   laten we eerst huilen,   onze

  Nooit gekend   Was het echt een moment van liefde waarin je tot de wereld kwam,   gehuld in liefde, omhoog getild door vleugels van blijdschap overal,   als een eeuwenoude traditie een nieuw leven welkom heette?   Was het echt een ongekende blijdschap die me beschermend omarmde,   een teer, weerloos leven gedragen in de zorg van een nieuwe dag,   waar er oneindig voor mij zijn geweest en nog zullen komen,   schrijvend aan een nieuw boek?   En als ik nu terugkijk op die eerste levensverhalen die ik schreef,   emoties als een pen, altijd schrijvend onderweg in het prille bestaan,   blijft toch altijd weer de vraag, aanroepend elk stil moment wat zich voor wilt doen,   waar het ruimte vond mij bewust te laten worden van het willen weten.   Om mij toch te verstoppen, vluchtend in onze tijdelijke aard,   die als een balans wordt ervaren, het normale leven.   Maar het normale leven, dat paden vormt vooruit,   bestaat uit klinkers, de een nog mooier dan de ander,   Zijn eigenlijk gevormd ui

Sterven Wil ik die ene laatste weg inslaan,   zonder terugkeer,   Slechts het einde van deze reis,   nooit wetend of een vervolg echt zal komen. En als ik stilsta op het kruispunt van mijn bestaan,   de wegen achter me zie liggen,   Die bewandeld zijn in pijn en verdriet,   afgewisseld met de prachtigste wonderen. Waarin de eerste ontmoeting juist die met mijzelf was,   begint het verkennen van het levenswonder,   juist niet met onszelf. Turend naar wat is geweest,   herbeleef ik weer de vele stappen die ik heb doorlopen,   En ondanks dat mijn eerste klanken in de wereld   meegingen op een korte trip, door tranen gevuld. Is het de laatste route,   waarin ik niet alleen naar het licht diep in mij keek,   maar het ook herkende in dat van jou. De route van ons was die van het hart en het verstand,   als kunstenaars van het leven beleefd,   Hartstocht naar alle richtingen toe,   die ons in stormen van emoties overal brachten,   waar we samen verder konden gaan. Kijkend naar jouw licht diep

  Kunstmatige Intelligentie (AI) Ik heb het al eerder benoemd: het onderwerp AI, oftewel Kunstmatige Intelligentie. Alles rondom AI is tegenwoordig beladen met emoties. Meningen vliegen heen en weer, van positief tot negatief. En natuurlijk zijn er degenen die nog geen mening hebben. Dat is, denk ik, wat je het meeste tegenkomt onder de mensheid, als ik mijn persoonlijke mening mag uiten. Gebruik ik het? De belangrijkste vraag is of ik het gebruik. In een eerder stuk heb ik daarop ‘nee’ gezegd (nou ja, minimaal) . Het antwoord is nog steeds ‘nee’ . Ik vind het gebruik van AI voor controle en spellingscontrole fantastisch. Eveneens het genereren van afbeeldingen, die ik zoek voor mijn blog of vlog. Ik pas dit toe samen met eigen spraak en een logo, wat ook een project van mij is (er komen steeds meer bij). Voor het zoeken naar achtergrondinformatie gebruik ik AI ook. Wat is het verschil tussen zoeken op een zoekmachine en via AI? Dat werkt veel sneller en nauwkeuriger. Om dan

Stop gewoon … Aan tijd niet meer gebonden,   een stille wandel is onbekend geslopen in jouw bestaan.   Geen donkere wereld noch een kleurenspektakel   te zien dat levensvreugde voor je bevat.   Een eentonig palet van een kleurloos leven  omringt je met elke stap die je nu onderneemt.   Een richting inmiddels verloren,   meegaand met de pijnen die zich te snel lieten zien.   Als een overweldigend geheel wil je schreeuwen naar het leven,   een orkaan om alles te verwoesten wat je tegenkomt,   het onbegrip dat elke keer terugkeert.   Muren van leed zijn echter ontstaan, overal om je heen.   Als een standbeeld dat gewoon blijft staan,   maar met de tijd die jouw stilstaande hart gewoon voorbijgaat,   lijkt je gevangen te zijn in jezelf.   In ketenen van angst, waarin juist het schreeuwen naar de wereld   een medicijn zou zijn, dat wat niet begrepen wil worden,   een begrip wordt in jouw hart.   Het verwerken van alle smaad die het leven heeft gegeven   is een onmiskenbaar lot des levens,  

  Laat los en ga met de wind mee Zachte stappen naderen je tegemoet,   Wetend dat ik nader kom, blijf je in de verte staren,   Onzichtbare werelden alleen voor jou te zien.   Als ik bij je blijf staan, reiken mijn armen naar jou,   In een omarming van niet uitgesproken liefde ga ik met je mee.   In dezelfde verte waar jij bent, reis ik naar je toe,   Alsof twee werelden even een eenheid vormen, een unieke verbondenheid.   Ik omarm je, zonder een blik herken je mij en mag ik met je mee.   Door een draaikolk met een oneindigheid aan licht is het onze reis samen,   Naar boven, de hoogste sterren tegemoet, en zo naar beneden door alle diepte heen.   Het is het tarten van het verstand, waarin we alle richtingen verliezen om opnieuw te leren.   De balans die er is maar niet begrepen wordt, de roep die sinds een eeuwigheid ons wil naderen.   En terwijl we samen zachtjes luisteren naar die verre roep, die we nu opnieuw leren kennen,   Doet ons opeens opmerken dat de grond waarop we plots weer

  Als Als...   Mijn diepste zelf meer is dan ik nu kan weten.   Een wiskundige som  uitgedrukt in de sterren om ons heen.   Een formule die het in staat stelt om totaal tegengestelde eenheden   tot een kernpunt te verbinden, een totaliteit die qua omvang niet te omvatten is.   Vanuit het kleine stukje van onszelf, dat we aan durven raken als onszelf.   En als ik de uitkomst een beetje kan begrijpen, telkens iets meer.   Wat is dan nog het stoffelijke leven, het energetische leven nog geeneens benoemd!   Als de echte kern totaal iets anders is dan wij tot nu toe hebben kunnen zien.   Ervaren en verteld in verhalen, verheven tot kunst of wetenschappen van het leven.   Als dit alles maar een beperking is van de blindheid waar we ons allen in bevinden.   En het toch als kennis en verlichting per se willen ervaren, als een illusie die een illusie weder schept.   Kijkend naar iets verder dan de grenzen waar we in vast blijven, en mijn blik de diepte even kan aanraken.   Raak ik een onsterfel

  Wat als ik het al weet Wat als ik het al weet, en ik het niet meer weet.   Het treurend dal doorlopen, verdrinken in het verdriet.   Of juist verdrinken in een lach, een glimlach tonend naar alles om mij heen.   Het mooie leven dat is gegeven.   Maar wat als ik het al weet, ondanks mijn mooie leven.   Toch ook al het gemis.   Dromen niet gevolgd, altijd veilig gebleven waar ik was.   Armoede behouden in al wat ik heb, rijkdom losgelaten wat had kunnen komen.   En niet alleen in materiële rijkdommen om mij heen, het schitteren van het goud.   Maar juist van de liefde in mijn hart, met alle nieuwe momenten voor eeuwig vast.   Waarmee niet alleen mijn hart, maar ook juist mijn ziel verder kon groeien.   Maar wat als ik het weet, dat behouden wat ik heb eigenlijk de beste keuze is geweest.   Wat echt waardevol was, de onsterfelijke liefde die er al was.   Overal om mij heen.   Maar misschien niet altijd gezien, omdat mijn blik in de verte bleef dromen,   Niet bestaande horizonnen nastare

  Telkens weer... Telkens weer, als mijn blik weer eens verdwaald is en ver van de wereld is gevlogen, de horizon verbroken, vleugels van mijn diepste gevoel mij meenemen, de verte van mijn ziel, elke veer een ander licht, twinkelingen overal. Als een ware explosie van sterren weerspiegelt een emotie. Een prachtig kleurenspel, intenser, niet van deze wereld. Dan ga ik mee, niet te stoppen de drang om op te gaan, duizenden kleuren overal, diep in mijn hart en om mij heen. Een mantel die veiligheid gaf, maar mij vasthield onder een onduidelijk gewicht, de zwaarte van mijn hart als anker. Laat ik los en ben ik een met alles om mij heen, illusie van horizonnen eindelijk overstegen. Telkens weer, als ik verder kijk dan slechts dit korte moment, zie ik de onsterfelijkheid van onze ziel op deze reis van worden geboren en sterven. En telkens weer als ik opga in het korte moment, met slechts al die beperkte emoties, zie ik onze sterfelijkheid. Als mijn blik weer is verdwaald, ver van de wereld

  RUST Onverwacht, in eindeloze momenten, kwam je in mijn leven.   Een intens gevoel, als een oceaan die mij overspoelde en de droogte van mijn ziel meenam naar een hernieuwd leven. Elke tranendal en eindeloze vreugde bleef uit.   Een intense beleving, nimmer ontdekt, was er opeens overal.   Een vernieuwde kijk ontstond, als een blind persoon die opeens echt kan zien.   Turend ver de wereld in, evenals het eigen hart. Geleidelijk werd jij mijn wereld, compleet vervuld met materie en geest.   Omarmd met een nieuw principe.   Het echte leren van het leven en mezelf kan nu beginnen; de eindeloze cirkel zonder vooruitgang eindelijk doorbroken door eindeloze gevoelens, ervaren als een vernieuwd leven. En of ik nu rust in stilte, bergen bewandel als ontspanningsmoment, of de kick van sportprestaties beleef.   En of ik nu alleen een boek lees of met mijn geliefde films kijk tot de ochtendzon ontwaakt, genietend van een borrel, of al het gezonde van de wereld.   Jij bent altijd bij mij, gaat n