World of Love

  Onze levensreis Langzame stappen weerklinken in de ruimte. Een vertrek, jij noemt het een huis? In de verte zie ik je daar, zo alleen, heel klein op de vloer, bijna verdwenen onder het puin. Waar je als een kind mee probeert te spelen, maar het eigenlijk niet begrijpt. Hulpeloosheid straalt uit je ogen, alsof een dromer is ontwaakt. Ondanks het duistere vertrek zie ik licht, weerspiegeld in je ogen, door de vele lagen stof heen. En de tranen, die bijna verhard aanwezig zijn, in steeds diepere rimpels, overal. Ik kan wegkijken, mijn eigen reis vervolgen. Maar het is het kleine weerschijnsel van het licht dat me raakt, dieper dan ik daarnet nog had kunnen bedenken. Met het naderen van jouw veilige verblijf zie ik alleen een gevangenis, gebouwd door je eigen hart. Als mijn hand naar je nadert, zie ik niet alleen de hulpeloosheid, maar ook een klein beetje hoop, die met verse tranen alle korsten doet smelten. Alsof de ankers in je hart langzaam oplossen, til ik je dicht tegen me aan. L

Ontwaak...  Ontwaak,   fluister ik tegen je,   neerdalend in de diepte,   waar je al een eeuwigheid verbleef. Dwalende zielen omringen je,   als een carnavalsstoet,   met een dronkenmansdans.   Maskers glimlachen in schijnwerpers,   onder hen duistere gezichten,   ondergedompeld in rimpels van leed.   Iedereen viert zijn eigen feest,   stoppend slechts wanneer de dood zich laat zien. Maar ontwaak,   blijf ik zachtjes zeggen,   terwijl ik naast je sta.   Je blik verstart in de diepte,   je kijkt me glimlachend aan,   maar een tranendal toont even,   een echte blik. Laat mij toe,   fluister ik nog zachter.   Een glimlachend masker,   een valse emotie,   haal ik voorzichtig van je af.   Je wilt stoppen,   kijkt verbaasd om je heen,   de drukte vervaagt,   tot schaduwen die oplossen,   net als de duisternis,   die je omringt. Verward reik je naar de leegte,   verlangend naar de illusie,   die je veiligheid gaf.   Als een verslaafde zoek je,   naar je masker,   om weer vreugde te tonen,   m

  Balans Soms lijk ik wel een zeeman,   Die woest over de zee vaart.   En soms ben ik de storm zelf,   Waaiend over het landschap van het leven.   Gevangen zat altijd de kracht in mij,   Eigenlijk alleen om zichzelf te kunnen zijn.   Zich te kunnen laten zien in de wereld,   In plaats van onzichtbaar te blijven.   Toen ik ooit met de wind,   Bulderend tot leven kwam,   Weet ik nu de stilte weer te vinden,   Omdat ik in het oog van de storm,   In alle kalmte jou toen gevonden heb.   En met liefde juist tot leven kwam.   Een lange tijd als een woeste wind,   Die zich eindelijk kon bevrijden,   Om nu het licht voor het eerst te kunnen zien,   Een nieuwe kijk in mijn hart,   Die ik nooit eerder zag.   Nu zijn we samen,   Als de zon van het leven,   Ons mooie bestaan.   Dank je voor onze liefde,   Een balans in het hart,   Als een onsterfelijk lied van schoonheid,   In onze wandeling, ons leven. Een gedicht voor iemand, laat het mij weten en waarom welk doel doe ik mij best, en nu gratis me

  De reis terug naar mijn hart Het spijt mij diep, Als een blinde zwerver heb ik gedwaald, Op zoek naar zekerheid die slechts een schijn was. Na al die jaren, het besef stroomt koud door me heen, Het ontluikt als een openbaring, in stilte en ruimte. Was ik verloren in de kronkels van het leven? Of was ik blind voor de waarheid die in de schaduw lag, Onderweg in een wereld die zich aan me onttrok? Bleef ik trouw aan mijn innerlijke wezen, Of veranderde ik om te voldoen aan de verwachtingen van anderen? Eerst mijn ouders, die me omarmden bij mijn eerste adem, En daarna, iedereen om me heen—vrienden, vijanden, onbekenden— Allen een en hetzelfde deel van mijn bestaan. Waarom liet ik dit gebeuren? Waarom leidde mijn reis me zo ver van mijn eigen hart? Ik dacht het leven helder te kunnen horen, Maar was ik werkelijk doof voor de stem van mijn ziel? Of wilde ik de waarheid van mijn eigen hart niet onder ogen zien? Het spijt me zo diep. Neem me weer mee op deze lange rei

  Onze reis Druppels vallen, gestaag hun weg naar beneden, Ik volg hun stille bedevaart met starende ogen, Als pelgrims komen ze, één voor één, Mijn blik verweven met hun zwerftocht naar het onbekende. Meegevoerd in hun stroming, haastig omarmd, Word ik meegenomen naar diepte, waar grond verdwijnt, De zekerheid onder mijn voeten vervaagt, En ik laat los, gedachten ver van de vertrouwde haven. Was ik ooit sterk, zelfverzekerd in het leven? Of was ik slechts een stenen beeld, gevangen in muren, Een illusie voor de wereld, maar niet voor mijn eigen hart, Dat fluisterde, maar nooit echt sprak, verborgen in de schaduw. Hoe hoog die muren ook werden gebouwd, Onmetelijke afstanden gecreëerd tussen mij en de ander, Maar uiteindelijk slechts voor mezelf, Want je ware zelf laat zich nooit verloochenen. Of het nu met de dood komt, of op een te late dag, Je zult jezelf nooit echt verliezen, En nu, midden in het leven, Neem ik die onvermijdelijke reis. Durf ik mezelf te zie

  Even... Hou me vast, zonder woorden,   zoals een dichter die fluistert tot mijn hart.   Verstrengeld, als twee bomen diep in de aarde,   waar het licht, in stilte, wordt herboren. In dit onsterfelijke moment,   laten we de tijd even stilzetten.   Geen verwachtingen,   alleen onze blik, gericht op dezelfde horizon.   Vrijheid kiezen, al is het een korte droom   van tijden die allang vervlogen zijn. Wanneer ons denken zwijgt,   omarmen we een nieuwe verbintenis,   vergeten emoties ontwaken,   magische vleugels op een reis   die niet ver reikt, maar diep,   tot in het hart dat we eindelijk verstaan. Het licht, ooit verborgen achter de duisternis,   geeft geboorte aan ongekende vreugde,   terwijl de sluiers vallen   van het zelf dat we dachten te zijn. Dus hou me vast,   denk niet aan de pijn van vroeger,   het verlies van vandaag,   de eeuwige strijd.   Onze ogen gericht op een muur,   een illusie die we zelf hebben gebouwd. Hou me vast, en ga met me mee,   laten we eerst huilen,   onze

  Nooit gekend   Was het echt een moment van liefde waarin je tot de wereld kwam,   gehuld in liefde, omhoog getild door vleugels van blijdschap overal,   als een eeuwenoude traditie een nieuw leven welkom heette?   Was het echt een ongekende blijdschap die me beschermend omarmde,   een teer, weerloos leven gedragen in de zorg van een nieuwe dag,   waar er oneindig voor mij zijn geweest en nog zullen komen,   schrijvend aan een nieuw boek?   En als ik nu terugkijk op die eerste levensverhalen die ik schreef,   emoties als een pen, altijd schrijvend onderweg in het prille bestaan,   blijft toch altijd weer de vraag, aanroepend elk stil moment wat zich voor wilt doen,   waar het ruimte vond mij bewust te laten worden van het willen weten.   Om mij toch te verstoppen, vluchtend in onze tijdelijke aard,   die als een balans wordt ervaren, het normale leven.   Maar het normale leven, dat paden vormt vooruit,   bestaat uit klinkers, de een nog mooier dan de ander,   Zijn eigenlijk gevormd ui

Sterven Wil ik die ene laatste weg inslaan,   zonder terugkeer,   Slechts het einde van deze reis,   nooit wetend of een vervolg echt zal komen. En als ik stilsta op het kruispunt van mijn bestaan,   de wegen achter me zie liggen,   Die bewandeld zijn in pijn en verdriet,   afgewisseld met de prachtigste wonderen. Waarin de eerste ontmoeting juist die met mijzelf was,   begint het verkennen van het levenswonder,   juist niet met onszelf. Turend naar wat is geweest,   herbeleef ik weer de vele stappen die ik heb doorlopen,   En ondanks dat mijn eerste klanken in de wereld   meegingen op een korte trip, door tranen gevuld. Is het de laatste route,   waarin ik niet alleen naar het licht diep in mij keek,   maar het ook herkende in dat van jou. De route van ons was die van het hart en het verstand,   als kunstenaars van het leven beleefd,   Hartstocht naar alle richtingen toe,   die ons in stormen van emoties overal brachten,   waar we samen verder konden gaan. Kijkend naar jouw licht diep

  Kunstmatige Intelligentie (AI) Ik heb het al eerder benoemd: het onderwerp AI, oftewel Kunstmatige Intelligentie. Alles rondom AI is tegenwoordig beladen met emoties. Meningen vliegen heen en weer, van positief tot negatief. En natuurlijk zijn er degenen die nog geen mening hebben. Dat is, denk ik, wat je het meeste tegenkomt onder de mensheid, als ik mijn persoonlijke mening mag uiten. Gebruik ik het? De belangrijkste vraag is of ik het gebruik. In een eerder stuk heb ik daarop ‘nee’ gezegd (nou ja, minimaal) . Het antwoord is nog steeds ‘nee’ . Ik vind het gebruik van AI voor controle en spellingscontrole fantastisch. Eveneens het genereren van afbeeldingen, die ik zoek voor mijn blog of vlog. Ik pas dit toe samen met eigen spraak en een logo, wat ook een project van mij is (er komen steeds meer bij). Voor het zoeken naar achtergrondinformatie gebruik ik AI ook. Wat is het verschil tussen zoeken op een zoekmachine en via AI? Dat werkt veel sneller en nauwkeuriger. Om dan

Stop gewoon … Aan tijd niet meer gebonden,   een stille wandel is onbekend geslopen in jouw bestaan.   Geen donkere wereld noch een kleurenspektakel   te zien dat levensvreugde voor je bevat.   Een eentonig palet van een kleurloos leven  omringt je met elke stap die je nu onderneemt.   Een richting inmiddels verloren,   meegaand met de pijnen die zich te snel lieten zien.   Als een overweldigend geheel wil je schreeuwen naar het leven,   een orkaan om alles te verwoesten wat je tegenkomt,   het onbegrip dat elke keer terugkeert.   Muren van leed zijn echter ontstaan, overal om je heen.   Als een standbeeld dat gewoon blijft staan,   maar met de tijd die jouw stilstaande hart gewoon voorbijgaat,   lijkt je gevangen te zijn in jezelf.   In ketenen van angst, waarin juist het schreeuwen naar de wereld   een medicijn zou zijn, dat wat niet begrepen wil worden,   een begrip wordt in jouw hart.   Het verwerken van alle smaad die het leven heeft gegeven   is een onmiskenbaar lot des levens,  

  Laat los en ga met de wind mee Zachte stappen naderen je tegemoet,   Wetend dat ik nader kom, blijf je in de verte staren,   Onzichtbare werelden alleen voor jou te zien.   Als ik bij je blijf staan, reiken mijn armen naar jou,   In een omarming van niet uitgesproken liefde ga ik met je mee.   In dezelfde verte waar jij bent, reis ik naar je toe,   Alsof twee werelden even een eenheid vormen, een unieke verbondenheid.   Ik omarm je, zonder een blik herken je mij en mag ik met je mee.   Door een draaikolk met een oneindigheid aan licht is het onze reis samen,   Naar boven, de hoogste sterren tegemoet, en zo naar beneden door alle diepte heen.   Het is het tarten van het verstand, waarin we alle richtingen verliezen om opnieuw te leren.   De balans die er is maar niet begrepen wordt, de roep die sinds een eeuwigheid ons wil naderen.   En terwijl we samen zachtjes luisteren naar die verre roep, die we nu opnieuw leren kennen,   Doet ons opeens opmerken dat de grond waarop we plots weer

  Als Als...   Mijn diepste zelf meer is dan ik nu kan weten.   Een wiskundige som  uitgedrukt in de sterren om ons heen.   Een formule die het in staat stelt om totaal tegengestelde eenheden   tot een kernpunt te verbinden, een totaliteit die qua omvang niet te omvatten is.   Vanuit het kleine stukje van onszelf, dat we aan durven raken als onszelf.   En als ik de uitkomst een beetje kan begrijpen, telkens iets meer.   Wat is dan nog het stoffelijke leven, het energetische leven nog geeneens benoemd!   Als de echte kern totaal iets anders is dan wij tot nu toe hebben kunnen zien.   Ervaren en verteld in verhalen, verheven tot kunst of wetenschappen van het leven.   Als dit alles maar een beperking is van de blindheid waar we ons allen in bevinden.   En het toch als kennis en verlichting per se willen ervaren, als een illusie die een illusie weder schept.   Kijkend naar iets verder dan de grenzen waar we in vast blijven, en mijn blik de diepte even kan aanraken.   Raak ik een onsterfel